Życiorys

Józef Łaptos, historyk i romanista. Po uzyskaniu doktoratu w Uniwersytecie Jagiellońskim w 1974 r., zdobywał kolejne stopnie i doświadczenie akademickie w Uniwersytecie Pedagogicznym oraz jako visiting professor w Louvain-la-Neuve (1998), na Sorbonie (2001), w Université Aix-Marseille (2002-2004), w École Normale Supérieure w Paryżu (2005) oraz na Univérsité Libre de Bruxelles 2007, 2009. Główne kierunki jego badań to historia dyplomacji, historia Belgii i Francji, integracja europejska i działalność organizacji charytatywnych. Najważniejsze prace to: Dyplomaci II Rzeczypospolitej w świetle raportów Quai d’Orsay (1993), Historia Belgii (1995), Historia małych państw (red., 2002), we współpracy z M. Misztalem, American Debates on Central European Union 1942-1944 (2002) ; Belgia (2010), Europa marzycieli (1940-1956), (2012), Humanitaryzm i polityka. Pomoc UNRRA dla Polski (1943-1947) (2018) oraz we współpracy z uczestnikami grantu : La politique polonaise à la lumière des rapports diplomatiques belges (1939-1945), Bruxelles 2021.

W 1990 r. uzyskał stopień docenta a w 1991 r. profesora WSP i ostatecznie tytuł profesora zwyczajnego w 1997 r. W 1992 r. objął kierownictwo Katedry cywilizacji w Instytucie Neofilologii, przekształconej w 1995 r., po nominacji na szefa katedry Jeana Monneta przez Komisję Europejską w Brukseli, na Katedrę Studiów Europejskich. Od 2005 do 2014 był kierownikiem katedry stosunków międzynarodowych w Instytucie Politologii UP.

W 1990 r. uzyskał stopień docenta a w 1991 r. profesora WSP i ostatecznie tytuł profesora zwyczajnego w 1997 r. W 1992 r. objął kierownictwo Katedry cywilizacji w Instytucie Neofilologii, przekształconej w 1995 r., po nominacji na szefa katedry Jeana Monneta przez Komisję Europejską w Brukseli, na Katedrę Studiów Europejskich. Od 2005 do 2014 był kierownikiem katedry stosunków międzynarodowych w Instytucie Politologii UP.